 |
РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ
|
|
Вобразы мілыя роднага краю,
Смутак і радасьць мая!..
Якуб Колас
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
370
Не заірдзіцца у кустох ружова раньне,
І толькі ў чужыне прысьніцца мне.
#Л. Геніюш
Я не тужу сягоньня па краіне.
Сягоньня –
Бацькаўшчына й мы – адно.
У кажным сэрцы тут яе аскепак сіні
мігціць,
запаўшы глыбака на дно.
Балюча ёй –
і мы віёмся з болю,
а крыўдна –
й мы сьціскаем кулакі.
Яе туга –
і нас шыпшыннай дзідай коле,
бяда –
ўбівае й нам
у сэрцы клін.
Жывём айчынай мы...
Айчына – намі...
I мы тугой яе ня важымся карміць.
Што сьлёзы прадзяўбсьці патрапяць нават камень,
ну, гэта і стары,
й зусім няўдалы міт...
Нам не да міту ж тут...
Па воўчых тропах ловім
мы змрочнай ночай крок паўночных валацуг,
мы вучымся ніжэй не пахіляць галоваў,
як толькі да зямлі,
хадзіць нага ў нагу...
Здараецца,
што той і гэты з нас прыстане,
у шэры пыл падзе, сьмяротным сьцяты сном, –
апусьцім вочы –
й дальш!
Хто ж долю купіць танна?
Нам сьмерць –
ня страх, ня дзіў,
калісь – усе ж памром.
Чаго ж тужыць па Бацькаўшчыне сяньня?
Ня ворагам,
а нам туга – у сэрцы нож!
Мы паміраем тут,
каб зь песьняю сялянкі
маглі і заўтра йсьці
«дарогай басанож»!
Каб зноў было ў палёх ад белай грэчкі бела,
каб з матчыных вачэй
навечна сплыў адчай,
каб слова роднае ніколі не датлела,
«упаўшы дзесь у польны малачай».
1943
|
|
|
|
Падабаецца
Не падабаецца
|
|
|
2009–2020. Беларусь, Менск.
|
|
|
